Onlangs liep ik weer eens in m’n geboortestad Dordrecht. Leuke mooie stad, maar om te wonen, hou ik het toch liever op een dorp.Altijd als ik in Dordt loop, zijn er van die studenten, met hun schrijfblok in de handen, die wat van je willen weten. In Dordt verwacht je ook dat aangesproken kan worden. Mijn standaardt antwoord is ook altijd nee.
En dat vind ik zo fijn van Strijen, je kan naar de supermarkt lopen zonder eerst ondervraagd te worden. Nu verbaasde ik mij dan ook zwaar toen ik met mn gezinnetje naar Strijen-sas ging om daar in het natuurgebied te gaan picknicken. Met de mand, deken en 2 wilde kinderen liepen wij over het pad op zoek naar een mooie plek. Opeens kwam mijn gevoel naar boven in Dordt te lopen. 2 studenten stonden midden op het pad, met hun schrijfblokjes in de handen. En toen ik met een versnelde pas langs hun liep en hoopte dat het natuurliefhebbers waren die de koekoek aan het zoeken waren, kwam de vraag dan toch…. Mag ik u wat vragen. Ook hier weer mijn standaard antwoord: nee, soort automatische reactie. En dat vond ik dan weer jammer, het stadse gevoel terug in het natuurgebied.
Toen mijn voeten eenmaal het zand raakte op het strandje van Strijen Sas, mijn kinderen zich tot de knieën ingroeven in het zand en wij het strandje praktisch voor ons zelf hadden, kwam gelukkig het gevoel terug…
Wat is het toch heerlijk, rustig en mooi wonen in een dorp als Strijen
Ingestuurde column van Petra
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
