Gisteren liep ik in de enige supermarkt die ons dorp rijk is en kreeg bijna de slappe lach. Niet zoals bijna de staatsloterij winnen maar stiekem glimlachen omdat dat het er nou eenmaal uit moest en van binnen op de grond liggen omdat mijn benen zo slap als een elastiekje werden.
Boodschappen doen is een volwassen bezigheid dus serieusheid is geboden. Er is niks leuks aan want het kost geld en het meeste van de aankopen verdwijnt toch weer in de toiletpot na eerst door ons eigen rioolsysteem te zijn gegaan.
Vloeibaar geel, iets vaster bruin of herkenbare bonkjes aan de andere kant, het komt er weer uit.
Je kunt je geld ook gelijk in de pot gooien maar wij kiezen er voor om eerst met een gladgestreken gezicht met een karretje door een pand te wandelen, daarna nog serieuzer in een rij voor de kassa te gaan staan wachten om uiteindelijk bloedchagrijnig de aankopen in een kast te zetten alwaar de pubers des huizes het met de snelheid van een straaljager die door de geluidsbarrière gaat weer laten verdwijnen.En dan ligt het in de pot en spoelen we het door.Een noodzakelijk kwaad want als we bovenstaande niet doen gaan we te snel dood.
Soms word ik er baldadig van.Gisteren ook.Ik kan het aardig beheersen maar het kwam er bijna keihard uit. Omdat ik ‘volwassen’ ben heb ik geleerd mijn emoties weg te stoppen in openbare gelegenheden en net als iedereen als een robot die ieder oogcontact uit de weg gaat met vastberaden blik op de paden met boodschappen door de winkel te rollen met mijn karretje.
Toen zag ik een mevrouw lopen die zo groot was dat ze bijna over alle schappen heen kon kijken zonder op haar tenen te gaan staan.
Dat lijkt me verrekte handig.En dan zulke lange armen erbij dat je vanaf één centrale plek alles zo in je karretje kan gooien wat je nodig hebt.Zo erg was het nog niet maar ze was wel gigantisch. Een hoedje op haar hoofd en een uber-serieuze blik in haar ogen.Statig schreed zij achter haar karretje, wat ze elegant vooruit duwde, ieder oogcontact vermijdend, hier en daar iets in haar karretje deponerend. Zulke elegante mensen gooien geen waren in hun karretje, de deponeren, vleien het er in. Een mooie lange wollen jas over haar rok of jurk, sjieke panty met glimmende schoenen met hoge hak aan. Als ik er zo bij ga lopen noemen ze me Pipo maar echte volwassenen kunnen het hebben.
En zoals dat altijd gaat, zulke mensen kom je dan constant tegen op je reis door de supermarkt.Ik liep daar, verwilderd haar (what’s new?) koekiemonstershirt (want die valt lekker over mijn spijkerbroek) en schoenen aan die vaag naar paardenpies rieken (heel soms loop ik daarmee een ponystal in)
Haastig, eigenlijk wil ik niet gezien worden maar het moet.
Voor de derde keer liepen we langs elkaar heen en ineens lag ik in gedachten op de grond van het lachen.Zag voor me hoe ze bij ons thuis tussen twee harige honden, twee aanhalige katten en een pony liep met haar hoedje, hoge hakken en mooie wollen jas.
Helemaal zwikkend, hoedje scheef op haar hoofd, een wolk witte haren om haar heen (die vallen altijd het meest op) rode wangen van frustratie en een wanhopige, boze blik in haar ogen.En toen vroeg ik me af: als zij haar boodschappen uiteindelijk in het riool laat verdwijnen, houdt ze haar hoedje dan ook op?
Ik hoop dat ik haar volgende week weer tegenkom, is mijn dag weer goed.
Column geschreven door: Mary Romijn
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
