Het stoplicht springt op rood, het stoplicht springt op groen, in Almelo is altijd wat te doen
(Herman Finikers)
Maar dit is Strijen en voor een stoplicht moet je in het buitengebied van ons dorp zijn.Groot was dan ook de verbazing toen er ineens een stoplicht ín Strijen stond.In de Julianastraat om precies te zijn.
Natuurlijk weet iedere inwoner van ons dorp dat wel, waar dat stoplicht te vinden was. Inmiddels is hij weer verdwenen en dat is maar goed ook want we werden er met zijn allen behoorlijk opstandig van, een stoplicht ín het dorp! Kwam je aanrijden, sprong hij natuurlijk weer net op rood. Ik weet niet waar die sensor zat maar het leek wel of hij er neergezet was om iedereen te pesten. Dat kan toch niet, dat hij op rood sprong iedere keer als je aan kwam rijden?De eerste keer stopte je nog braaf want dat hoort bij een rood licht. Maar dat ding stond me toch lang op rood! Nog net voor de R.E.M. slaap sprong hij weer op groen.
Dan was je inmiddels vergeten waar je naartoe ging en had je mond een pepermuntje nodig tegen de ochtend-adem. Als je daar stond te wachten kwamen er meestal geen tegenliggers aan en daar zat de kneep… De verleiding was te groot. Dus veroorzaakte dat ding puberaal opstandig gedrag onder een hoop Strijenaren. Linker buitenspiegel, binnenspiegel, rechter buitenspiegel, over de linkerschouder gluren.Nee, er kwam echt niks aan.De Julianastraat, waar je altijd gewoon rechtdoor kon rijden, een stoplicht en dorpsgenoten in auto, op de fiets en scooter. Massaal reden we door en juichten nog net niet als we de finish haalden!
Tot bekend werd dat de plaatselijke bromsnor roet in het eten gooide middels bekeuringen.En die zijn niet mals als je door rood licht rijdt. €220,- zag ik op een website van de politie.Dat zijn een hoop chocoladeletters en die geven je een beter gevoel dan een prent.Dus bleven de meeste automobilisten braaf staan voor dat ellendige rode licht toen het nieuws over de bekeuringen de ronde deed.Dat leverde weer de nodige frustratie op onder dorpsgenoten die nog niet doordrongen waren van het feit dat de plisie op de loer lag.
Regelmatig stond ik voor dat licht te dutten en kwam er een auto aanrijden die me nog net niet over de magische streep duwde.Bijna met de neus in mijn kofferbak en gassen maar, rij door mens, er komt niks aan! Lichtelijk ongemakkelijk zat ik de vijf minuten dat het licht op rood stond uit maar fijn was het niet. Dan sprong hij eindelijk weer op groen.Met gepaste snelheid langs de werklui terwijl er een automobilist met samengeknepen billen zich op zat te winden achter me omdat het echt niet hip is om midden in de Julianastraat nutteloos voor een rood licht stil te gaan staan.
Groot was dan ook de opluchting toen het onding ineens weer verdwenen was, net zo snel als hij kwam.
Iedereen kan weer gewoon in een rechte lijn van A naar B en in Strijen is niks meer te doen.
Column van Mary Romijn
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
